ล้างบางสถาปัตยกรรมที่น่าเกลียด
- Ben Vatanya
- 10 ก.พ. 2563
- ยาว 3 นาที
Drain the Swamp of Ugly Architecture
Trump plans a welcome executive order requiring federal buildings to be built in the classical style.
By Myron Magnet
Feb. 6, 2020
ทรัมป์พร้อมรับร่างคำสั่งการของฝ่ายบริหารที่เรียกร้องให้อาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางของสหรัฐสร้างในรูปแบบสถาปัตยกรรมคลาสสิก
เขียนโดย ไมรอน แมกเน็ต, 6 กุมภาพันธ์ 2563
แปลโดย BenVatanya
‘Making Federal Buildings Beautiful Again,” a new executive order planned by the Trump administration, would thrill lifelong amateur architects George Washington and Thomas Jefferson. These Founders—who designed Mount Vernon, Monticello and the Virginia State Capitol—wanted the new nation’s public buildings to embody its ideals of self-governance, rooted in Greek democracy and Roman republicanism. They would surely applaud President Trump’s proposed order to build new federal buildings in the classical style.
“ทำให้อาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางของสหรัฐกลับมาสวยอีกครั้ง” คำสั่งการของฝ่ายบริหารจากคณะกรรมการบริหารของทรัมป์ อาจจะสร้างความพรั่นพรึงให้แก่เหล่าสถาปนิกสมัครเล่นอย่าง จอร์จ วอชิงตัน และโทมัส เจฟเฟอร์สัน
ผู้ริเริ่ม (คำสั่ง) - ซึ่งออกแบบอาคารศูนย์กลางการปกครองของเมาท์ เวอร์นอน มอนติเซลโล และ เวอร์จิเนีย - ต้องการให้อาคารราชการของสหรัฐแสดงถึงแนวคิดของการปกครองตนเอง ซึ่งมีรากฐานมาจากประชาธิปไตยแบบกรีกและสาธารณรัฐแบบโรมัน พวกเขามั่นใจว่าจะประธานาธิบดีทรัมป์จะรับข้อเสนอให้สร้างอาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางของสหรัฐแห่งใหม่ในรูปแบบคลาสสิก
_
Architectural classicism is a living language, not an antiquarian straitjacket. Its grammar of columns and capitals, pediments and proportions allows a wide range of expression. Just look at the original genius with which Michelangelo marshaled that language in his era or Christopher Wren in his. It’s a language that constantly updated itself in America’s federal city, from the handsome 1790s White House to John Russell Pope’s sublime 1940s Jefferson Memorial and National Gallery of Art. In the language of classicism, buildings relate civilly to each other, forming harmonious cities—Venice or pre-World War II London—in which the whole adds up to more than the sum of its parts, however beautiful some may be. A bad classical building may be awkward or uninspired; it is never hideous. And all is based on human proportions and human scale.
สถาปัตยกรรมคลาสสิกเป็นภาษาทางสถาปัตยกรรมที่ยังไม่ตาย ไม่ใช่แค่เปลือกของพวกนิยมวัตถุโบราณ ไวยากรณ์ของเสาและหัวเสา จั่วและสัดส่วน สามารถแสดงออกได้หลายรูปแบบ แค่ดูผลงานของอัจฉริยะ อย่าง ภาษาที่ไมเคิลแองเจลโลเรียบเรียงไว้ในยุคของเขา หรือ ของคริสโตเฟอร์ เรน ในยุคของเขา มันเป็นภาษาที่ปรับตัวเองให้เข้ากับยุคสมัยในเมืองรัฐบาลกลางของอเมริกา นับตั้งแต่ทำเนียบรัฐบาลในปี 1790s ที่สง่างาม ไปจนถึงอาคารที่สูงส่งของจอห์น รัสเซล โป๊ปในปี 1940s อนุสรณ์สถานเจฟเฟอร์สัน และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ในภาษาของคลาสสิก แต่ละอาคารมีความสัมพันธ์ระหว่างกัน สร้างความกลมกลืนระหว่างเมือง - เวนิซ หรือ ลอนดอนในก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งทั้งหมดส่งเสริมกันและกันยิ่งกว่าผลรวมจากแต่ละส่วน ซึ่งก็อาจจะสวยงาม อาคารคลาสสิกที่แย่อาจสร้างความกระอักกระอ่วนหรือไม่ถูกใจ; แต่ไม่เคยน่าเกลียด และทั้งหมดมีพื้นฐานมาจากสัดส่วนมนุษย์ และ human scale
_
Not so for the modernism that the proposed executive order discourages. Though modernism is an odd word for a style that’s now almost a century old, it began with an explicit European rejection of American architecture and a thoroughly 20th-century impulse toward central planning and state control. Modernism brought housing projects so bare and standardized that no worker wanted to live in them.
แต่กระนั้นกลุ่มนิยมแนวโมเดิร์นได้คัดค้านคำสั่งการของฝ่ายบริหาร แม้ว่าโมเดิร์นนิซึมเป็นคำแปลกสำหรับแนวการออกแบบที่ตอนนี้เก่าเกือบร้อยปี มันเริ่มมาจากการปฏิเสธความเป็นยุโรปอย่างชัดเจนของสถาปัตยกรรมอเมริกัน และ ได้รับการผลักดันจากการวางผังส่วนกลางและการควบคุมของรัฐในช่วงศตวรรษที่ 20 อย่างเต็มที่ โมเดิร์นนิซึมทำให้โครงการอสังหาริมทรัพย์ดูโล่งเลี่ยนและเป็นมาตรฐานจนไม่มีคนทำงานคนใดอยากอาศัยอยู่
_
Even when you look at a supposed masterpiece of that style—Mies van der Rohe’s Seagram Building on Park Avenue in New York, say—you see one identical office piled on top of another, with the same curtains and furniture arrangement, as if every inmate were an interchangeable cog in some vast machine that utterly dwarfs him. It is an architecture that belittles rather than exalts the individual, exactly the opposite sensation of the exhilaration you feel in the Capitol rotunda or Grand Central Terminal. Modernist buildings, the expression of a mechanical, anonymous vision of a social leviathan that individuals are born to serve, might as well be designed by machines. In this computer age, they largely are.
เมื่อคุณดูผลงานที่ถูกทึกทักเอาว่าเป็นผลงานเด่นของรูปแบบนั้น - ตึกซีแกรมของ มีส แวน เดอร์ โรห์ บนถนนปาร์ค อเวนิว ในนิวยอร์ค - คุณจะเห็นกองของสำนักงานเรียงซ้อนกัน มีม่านเหมือนกัน จัดเรียงเครื่องเรือนสำนักงานเหมือนๆ กัน ราวกับว่าผู้ที่ถูกกักอยู่ในอาคารทุกคนสามารถส่งผ่านกันได้ผ่านเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่กดพวกเขาให้เล็กลง เป็นสถาปัตยกรรมที่เหยียดหยามแทนที่จะยกย่องปัจจเจกบุคคล แน่นอนว่าตรงกันข้ามกับความรู้สึกยินดีที่คุณรู้สึกเมื่ออยู่ในโถงโค้งของศาลากลางหรือสถานีรถไฟกลาง อาคารโมเดิร์นแสดงถึงความรู้สึกของความเป็นจักรกล ทัศนะของผู้ไร้นามในสังคมที่กว้างใหญ่ซึ่งปัจเจกเกิดมาเพื่อรับใช้ ซึ่งอาจเหมือนถูกออกแบบโดยเครื่องจักร ในยุคคอมพิวเตอร์นี้ก็ยิ่งกว้างใหญ่ขึ้น
_
What’s more, they are ugly. The Pritzker Prize in architecture, like the Nobel Peace Prize, almost guarantees the honoree will be the Yasser Arafat of architecture, the very opposite of what the prize claims to honor. Consider Pritzker winner Thom Mayne’s contribution to America’s national patrimony. His San Francisco Federal Building resembles a cyclops mated with a prison. The building is so hideously antisocial that, like Boston’s brutalist concrete City Hall, the homeless camp there permanently.
สิ่งที่ยิ่งกว่านั้น คือ มันน่าเกลียด รางวัลพริซเกอร์ในสถาปัตยกรรม ซึ่งเปรียบเสมือนรางวัลโนเบลเพื่อสันติภาพ แทบจะรับประกันผู้ได้รับรางวัลว่าจะเป็นยัสเซอร์ อาราฟัดแห่งวงการสถาปัตยกรรม ตรงกันข้ามอย่างยิ่งกับสิ่งที่รางวัลให้เกียรติ คิดถึงสิ่งที่ผู้ได้รับรางวัลพริซเกอร์ ธอม เมนได้อุทิศเพื่ออเมริกา อาคารสำนักงานของรัฐบาลกลางของสหรัฐดูเหมือนยักษ์ผสมกับคุก ตัวอาคารดูไม่เป็นมิตร เหมือนกับศาลากลางคอนกรีตแนวบรูทัลลิสในบอสตัส ที่คนไร้บ้านมาตั้งค่ายพักกันอย่างถาวร
_
Of course the modernist establishment has already slammed the proposed executive order, which overturns the General Services Administration’s design excellence program, long a full-employment scheme for modernist architects. The debate now, says an arts critic in the Guardian, is between “those who trust architects and professionals to design whatever they think is best, and those who seek to control what they do.”
แน่นอนว่าการสร้างอาคารโมเดิร์นนิสต์ได้ทำให้เกิดการเสนอคำสั่งการของฝ่ายบริหารดังกล่าว ซึ่งได้ปรับแผนการออกแบบของฝ่ายบริหารในการจ้างงานเหล่าสถาปนิกโมเดิร์นในระยะยาว ข้อถกเถียงตอนนี้ จากการวิจารณ์ศิลปะของหนังสือพิมพ์เดอะ การ์เดียน อยู่ระหว่าง “กลุ่มผู้ที่เชื่อเหล่าสถาปนิกและผู้เชี่ยวชาญให้ออกแบบอะไรก็ได้ที่เขาคิดว่าดี กับกลุ่มผู้ที่มองหาช่องทางการควบคุมสิ่งที่เขาทำ”
_
That’s precisely right. Most Americans don’t like the buildings that architecture’s mandarins have crammed down their throats. Ordinary people choose traditional values over the wisdom of self-proclaimed experts every time. In fact, that is Trumpism’s hallmark.
นั่นตรงเผง ชาวอเมริกันส่วนใหญ่ไม่ชอบอาคารที่สถาปนิกชาวจีนแมนดารินยัดเยียดให้ คนทั่วๆ ไปเลือกคุณค่าทางประเพณีนิยมมากกว่าสติปัญญาของผู้ที่อ้างตัวเองว่าเชี่ยวชาญในทุกครั้ง ซึ่งจริงๆ แล้ว นั่นเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มผู้นิยมทรัมป์
บทความต้นฉบับ
antiquarian = (n) นักสะสมโบราณวัตถุ
straitjacket = (n) เสื้อผ้าสำหรับให้คนไข้ป่วยทางจิตที่คลุ้มคลั่งใส่
sublime = (n) ภาวะเลอเลิศ
hideous = (adj) น่าขยะแขยง,น่ารังเกียจ,น่าเกลียด,เขย่าขวัญ,น่าสยดสยอง
inmate = (n) ผู้ที่ถูกกักอยู่ในโรงพยาบาลคุกหรืออื่น ๆ ,ผู้ที่อยู่ด้วยกัน
cog = (n) ซี่ล้อ, ฟันเฟือง
exhilaration = (n) ความร่าเริง,ความรื่นเริง,ความเบิกบานใจ,ความดีอกดีใจ
patrimony = (n) มรดกของบิดา
hallmark = (n) เครื่องหมายแสดงความแท้และคุณภาพของสิ่งของ,ลักษณะที่เด่น
Comentários