ข้อแก้ต่างให้จาร์ค อิงเกิลส์
- Ben Vatanya
- 6 มี.ค. 2563
- ยาว 5 นาที
In Defense of Bjarke Ingels
เอรอน เบสกีกับการโต้เถียง*ครั้งสุดท้ายในประเด็นสถาปนิกชาวเดนมาร์ก
Aaron Betsky on the Danish architect's latest dust-up*.
By AARON BETSKY
February 20, 2020
เขียนโดย เอรอน เบสกี, 20 กุมภาพันธ์ 2563
แปลโดย BenVatanya
Why does everybody hate Bjarke Ingels? If 10 years ago a student of mine wrote a term paper titled “How Bjarke Ingels Will Save the World [of Architecture],” these days I would be hard-pressed to find anybody who has anything nice to say about him or his work. The latest dust-up involves a photograph of the architect with the president of Brazil, Jair Bolsonaro. Never mind that Bolsonaro, as despicable* as his policies and statements may be (and as fascist his tendencies*), is the elected head of a democracy, and that Ingels was in Brazil not to work with him, but with local officials of a different party and persuasion on an eco-resort. The resulting photograph has made Ingels even more of pariah* among the chattering class than he was before. Other architects can apparently get away with working for dictators and truly repressive* regimes* from Saudi Arabia to China to Russia to Kazakhstan. As for Ingels, he has now been exposed as the power-hungry lackey* to evil some suspected he always was.
ทำไมทุกคนเกลียดจาร์ค อิงเกิลส์? ถ้า10 ปีก่อนลูกศิษย์ผมเขียนงานส่งในหัวข้อ “จาร์ค อิงเกิลส์จะช่วยโลก (ของสถาปัตยกรรม) ได้อย่างไร” ทุกวันนี้ผมหาใครที่จะกล่าวถึงเขาหรืองานของเขาในทางที่ดีได้ยากเหลือเกิน
การโต้เถียงครั้งสุดท้ายอยู่ที่ภาพของตัวสถาปนิกที่ถ่ายกับประธานาธิบดีบราซิล จาเอ โบลโซนาโร - อย่าใส่ใจโบลโวนาโร เท่าที่นโยบายและถ้อยแถลงของเขาจะเลวร้าย*ได้ (เหมือนกับนิสัย*เผด็จการของเขา) คือการได้รับเลือกก่อนที่จะเป็นประชาธิปไตย - และนั่นอิงเกิลส์ก็อยู่ในบราซิล ไม่ใช่เพื่อทำงานกับเขา แต่กับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นในพรรคการเมืองอีกฝั่งหนึ่ง และคำชักชวนในอีโค-รีสอร์ท
ภาพถ่ายที่ออกมาทำให้อิงเกิลส์ยิ่งดูนอกคอก*ในวงสนทนายิ่งกว่าที่เคย
สถาปนิกคนอื่นๆ สามารถหลีกเลี่ยงการทำงานกับคนเผด็จการได้ชัดเจนและทน*ต่อระบอบการปกครอง*ตั้งแต่ซาอุดิอารเบีย ยันจีน ยันรัสเซีย ยันคาซัสสถาน สำหรับอิงเกิลส์แล้ว เขาได้เปิดเผยความเป็นทาส*ปีศาจผู้กระหายอำนาจอย่างที่บางคนสงสัยว่าเขาเป็นตลอดมา
_
Not that this should bother the Danish architect that much, given the success of his office, but I still think it is strange. On the face of it, Ingels’ firm has produced many good and a few extraordinary buildings since its founding in 2005. Moreover, the architect forcefully advocates the importance of incorporating true and integrated sustainability, accessible public space, and forms that are open enough to interpretation and fluid enough in form to delight all of us, and he has done so since well before many other architects did.
ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะรบกวนใจสถาปนิกชาวเดนมาร์กคนนี้นัก จากการประสบความสำเร็จของบริษัท แต่ผมยังคิดว่ามันแปลกอยู่ดี
ดูเผินๆ บริษัทของอิงเกิลส์ได้สร้างอาคารมากมายที่ดีและอีกเล็กน้อยที่ประหลาดมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทในปี 2005 (พ.ศ. 2548) ยิ่งไปกว่านั้น ตัวสถาปนิกเองยังพยายามอุทิศความสำคัญของการผสมผสานความเป็นจริง ผนวกกับความยั่งยืน สเปซสาธารณะที่คนทั่วไปเข้าถึงได้ และรูปทรงที่เปิดกว้างได้มากเท่าที่เราจะตีความได้กับรูปทรงที่ไม่แข็งกระด้างพอที่จะทำให้เราทุกคนประทับใจ และเขาทำอย่างดีมาก่อนที่สถาปนิกอีกหลายคนจะได้ทำ
_
I am concerned that Ingels continues to argue for the construction of large new buildings as the solution to social and environmental problems, but then again, so has just about the entire profession. And it’s also concerning that because his firm has become so large and has so many ongoing projects, the quality of the work seems to vary more by commission. He also seems to be repeating himself: How many twisting and torquing* apartment buildings do we really need?
ผมตระหนักว่าอิงเกิลส์ได้ถกเถียงเรื่องโครงสร้างอาคารใหม่ใหญ่ๆ ในแง่ปัญหาสังคมและสิ่งแวดล้อมมาอย่างต่อเนื่อง แต่อีกครั้งแล้ว ที่เขาได้ถกเถียงเกี่ยวกับการประกอบวิชาชีพทั้งหมดด้วย และยังตระหนักว่านั้นเพราะบริษัทของเขาได้เติบโตขึ้นมากและมีโครงการอีกหลายโครงการอยู่ระหว่างดำเนินการ คุณภาพของงานดูเหมือนหลากหลายตามลักษณะงาน
เขายังดูเหมือนลอกงานตัวเองด้วย: เราต้องการอาคารหอพักที่บิดหมุนเป็นเกลียว*สักกี่หลังกัน?
_
None of that fully explains why his reputation has undergone a twist more radical than even his Twist Museum in Jevnaker, Norway. Certainly a large part of the problem is his personality. Ingels has always styled himself as the hipster Howard Roark, a genius designer who is smarter, cooler, and better than everyone else in the room. Quite often he can be, but his success in landing large commissions with this schtick seems to have led him to develop a blind eye towards the need for a different sort of pose within the world of critical evaluation. There, a little bit of humble pie, an aw-shucks* attitude, a pose as a troubled and pensive* thinker, or a display of restless* experimentation and shape-shifting goes much further.
ทั้งหมดนั่นไม่ได้อธิบายอย่างหมดเปลือกว่าทำไมงานซ้ำๆ ของเขาได้ยิ่งบิดอย่างชัดเจนยิ่งกว่าแม้แต่อาคารพิพิธภัณฑ์บิดๆ (Twist Museum) ของเขาในเย็ฟนอเกอร์ ประเทศนอร์เวย์
จริงๆ แล้ว ปัญหาส่วนใหญ่อยู่ที่บุคลิกภาพของเขา
อิงเกิลส์ทำตัวเป็นฮิปสเตอร์แบบ โฮวาร์ด โร้ค (ตัวละครในนิยายเรื่อง The Fountainhead) นักออกแบบอัจฉริยะที่ฉลาดกว่า เจ๋งกว่า และดีกว่าทุกๆ คน ในแทบจะทุกครั้งที่เขาจะทำได้ แต่ความสำเร็จของเขาในการทำโครงการใหญ่ๆ ด้วยวิธีแบบนี้ จะทำให้เขามองไม่เห็นความต้องการที่แตกต่างกันของแต่ละท่วงท่าในโลกของการวิเคราะห์ประเมินค่านี้
ณ ที่แห่งนั้นการแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนอีกเล็กน้อย ท่าทางค้านๆ แบบเขินๆ* วางท่าเป็นนักคิดที่หนักใจและครุ่นคิด* หรือลองแสดงความกังวล* และการทำตัวเลียนแบบคนอื่น จะทำให้ไปได้ไกลกว่า
_
The preferred model these days is that of the collaborator and guest artist, as in the hip-hop world, or the diva who runs away from adulation*. Perhaps Ingels should spend some time with Keanu Reaves. My students are drawn not to just to younger and edgier* designers who do not work for developers or governments—as students almost always are—but also to designers who work in teams and who sometimes do not make buildings at all.
บุคคลต้นแบบที่เป็นที่นิยมในทุกวันนี้คือ ผู้ร่วมงานและศิลปินรับเชิญ อย่างในโลกฮิป-ฮอป หรือดีวาผู้หลีกหนีเสียงเยินยอ* บางทีอิงเกิลส์ควรหาเวลาไปเยี่ยมคีอานู รีฟส์
เหล่านักเรียนของผมหลงใหลไม่เพียงแค่ในเหล่านักออกแบบที่เยาว์วัยและคมคายกว่า*ที่ไม่ทำงานรับใช้เหล่านายทุนหรือองค์กรต่างๆ ของรัฐ - อย่างที่เหล่านั้นศึกษาเป็นตลอดมา - แต่รวมไปถึงเหล่านักออกแบบผู้ที่ทำงานเป็นทีมและผู้ที่บางครั้งไม่ได้สร้างอาคารใดๆ เลยด้วยซ้ำ
_
Ingels, in other words, has a PR problem. Rem Koolhaas , Hon. FAIA, suffered from a similar one when he first became successful, but he has now largely overcome it by promoting other designers at his firm, the Office for Metropolitan Architecture—a longstanding effort* I have always admired. I am sure that there are other things you can do to improve your image, whether by working on social projects or simply acting more humbly in public, and perhaps Ingels will hire a consultant to help him with that. I also think that he could pursue his theoretical agenda more fully by adapting new avenues of design that would not involve pouring endless concrete and slinging steel around to achieve that expressive shake, rattle*, and roll of which he is so fond. He already has made moves in this direction, exploring collaborations with Thomas Heatherwick that depend on less conditioned spaces and tensile structures, and working on various eco-resorts beyond the ones in Brazil.
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง อิงเกิลส์มีปัญหาในเรื่องการประชาสัมพันธ์
สมาชิกกิติมศักดิ์จากสถาบันสถาปนิกอเมริกัน เรม คูลฮาส ต้องเผชิญปัญหาคล้ายๆ กัน ตอนที่เขาประสบความสำเร็จในครั้งแรก แต่ตอนนี้เขาได้ผ่านพ้นมาได้ด้วยการส่งเสริมบรรดาสถาปนิกอื่นๆ ในบริษัทของเขา the Office for Metropolitan Architecture (OMA) - ความพยายามอย่างยาวนานที่ผมชื่นชมตลอดมา
ผมแน่ใจว่ายังมีอีกหลายสิ่งที่คุณทำได้เพื่อปรับปรุงภาพลักษณ์ของตัวคุณเอง ไม่ว่าจะโดยการทำงานเพื่อสังคมหรือไม่ก็การกระทำง่ายๆ ที่ดูนอบน้อมกว่านี้ในที่สาธารณะ และบางทีอิงเกิลส์อาจจ้างที่ปรึกษามาช่วยในเรื่องเหล่านั้น
ผมยังคิดว่าเขาจะสามารถทำตามทฤษฎีของเขาได้อย่างเต็มที่ยิ่งขึ้นโดยการปรับแนวทางการออกแบบให้ไม่เกี่ยวข้องกับการเทคอนกรีตอย่างไม่รู้จบและแขวนเหล็กไปรอบๆ เพื่อแสดงเห็นให้ถึงความสั่นสะเทือน กังวล* และบิดม้วนอย่างที่เขาชื่นชอบ เขาได้เริ่มทำงานในวิถีทางนี้ ดูจากงานที่ร่วมมือกับโธมัส ฮีธเธอร์วิคที่ออกแบบตามสภาพแวดล้อมน้อยมากและใช้โครงสร้างแบบรับแรงดึง และทำงานแบบนี้ในหลายๆ อีโค-รีสอร์ทนอกเหนือไปจากโครงการหนึ่งในบราซิล
_
I still think Ingels is one of the best architects producing large buildings today. His work is elegant and expressive, often sensitive to its immediate context and generous in its open spaces. It breaks down scale and intertwines landscape and artificial environments. It is exhilarating and sensitive at the same time. He is also thoughtful in his approach to architecture in general. He does not deserve to be the lightning rod for problems that are systemic to the way in which most professionals currently pursue architecture just because he tests its limits and tries to open up its formal agenda. Go after those who collaborate with the truly evil as opposed to the wannabe evil ones, and those whose mindless, unsustainable, and ugly structures close us off from the possibilities of the discipline.
ผมยังคงคิดว่าอิงเกิลส์เป็นหนึ่งในสถาปนิกที่เยี่ยมยอดที่สุดที่สร้างอาคารใหญ่ๆ ในทุกวันนี้
งานของเขาหรูหราน่าประทับใจ บ่อยครั้งก็ไวต่อบริบทแวดล้อมและเต็มไปด้วยพื้นที่เปิดจำนวนมาก (open spaces) มันได้ล้มล้างความนิยมในสัดส่วน (ในที่นี่น่าจะหมายถึง human scale) และผสมผสานเข้ากับพื้นที่ตั้งและสภาพแวดล้อมสรรสร้างในบริเวณนั้น มันมีชีวิตชีวาและอ่อนไหวในเวลาเดียวกัน
เขายังระมัดระวังในทุกวิธีการเข้าถึงสถาปัตยกรรมของเขา
เขาไม่สมควรได้เป็นเหมือนสายล่อฟ้าในปัญหาต่างๆ ในหนทางที่เหล่าผู้ประกอบวิชาชีพตอนนี้พยายามติดตามสถาปัตยกรรมแค่เพราะเขาได้ทดลองก้าวข้ามข้อจำกัดและพยายามเปิดทางให้แนวเดิมๆ ไล่ตามเหล่าผู้ซึ่งร่วมมือกับปีศาจต่อต้านพวกคนที่อยากเป็นปีศาจเสียเอง และเหล่าโครงสร้างที่ไม่ใส่ใจ ไม่ยั่งยืน และน่าเกลียดซึ่งปิดกั้นพวกเราจากความเป็นไปได้ต่างๆ ในแนวทางที่เราปฏิบัติกัน
_
เกี่ยวกับผู้เขียน
Aaron Betsky is president of the School of Architecture at Taliesin and a critic and author of more than a dozen books on art, architecture, and design. Trained at Yale, Betsky has worked as a designer for Frank O. Gehry & Associates and Hodgetts + Fung, taught at SCI-Arc, and served as the director of the 11th Venice International Architecture Biennale.
เอรอน เบสกี เป็นอธิการบดีของโรงเรียนสถาปัตยกรรมที่ตาลีเอซิน และเป็นนักวิจารย์และนักเขียนของหนังสือหลายเล่มในเรื่องศิลปะ สถาปัตยกรรม และการออกแบบ หลังจากผ่านการฝึกอบรมจากมหาวิทยาลัยเยล เบสกีทำงานเป็นนักออกแบบให้บริษัท Frank O. Gehry & Associates ของสถาปนิก
แฟรงก์ เกห์รี และสตูดิโอสถาปนิก Hodgetts + Fung (HplusF) สอนที่โรงเรียนสถาปัตยกรรมในลอสแอนเจลิส SCI-Arc และเป็นผู้อำนวยการงาน the 11th Venice International Architecture Biennale
บทความต้นฉบับ
Dust-up = (n) การต่อสู้, ทะเลาะ
Despicable = (adj) น่ารังเกียจ, น่าชัง, น่าเหยียดหยาม, น่าดูถูก
Tendency = (n) ความโน้มเอียง, การบริการ, นิสัย, จุดประสงค์พิเศษ
Pariah = (n) คนนอกคอก, คนชั้นต่ำ, พวกจัณฑาล
Repressive = (adj) ซึ่งอดกลั้น
Regime = (n) สมัยการปกครอง, ระบอบการปกครอง
Lackey = (n) คนใช้ผู้ชาย, ผู้ติดตาม (vt) รับใช้, ติดตาม
Torque = (vt) หมุนปุ่มบังคับให้เพิ่มขึ้น
Aw-shucks = (of a personal quality or manner) self-deprecating and shy
Pensive = (adj) ครุ่นคิด, รำพึง, เป็นทุกข์
Restless = (adj) กระสับกระส่าย, ไม่สงบ, ร้อนใจ, ไม่อยู่กับที่
Adulation = (n) การยกย่องสรรเสริญ, การประจบสอพลอ
Edgy = (adj) คม, เป็นเค้าโครงที่ชัดเจนกระสับกระส่าย, กังวล
Effort = (n) ความพยายาม, ความมุมานะ, ความพากเพียร, ความอุตสาหะ
Rattle = (vi) สั่น, มีเสียงแหลม, ปลุก, วิ่งเร็ว, พูดฉอด, พูดเพ้อเจ้อ
Comments