ทำไมบ้านของคิม คาดาเชียนถึงดู...เป็นงั้นล่ะ?
- Ben Vatanya
- 8 ก.พ. 2563
- ยาว 5 นาที
Why Does Kim Kardashian's House Look Like...That?
BY KYLE CHAYKA
FEB 6, 2020
เขียนโดย Kyle Chayka, 6 กุมภาพันธ์ 2563
แปลโดย BenVatanya
On February 3, Kim Kardashian West tweeted two photos of the Hidden Hills mansion she shares with Kanye West. It’s a relatively normal thing to do for a celebrity whose fame rests partly on her family life, which is already a product for public consumption. But the two interior shots don’t look like any reality TV star spread that has come before.
เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ คิม คาดาเชียน เวสต์ ได้ทวิตรูปคฤหาสน์ที่ฮิดเดินฮิลส์ที่เธออาศัยอยู่ร่วมกับคานเย่ 2 รูป เป็นเรื่องปกติที่เหล่าคนดังที่ชื่อเสียงของเขาขึ้นอยู่กับทรัพย์สินและชีวิตครอบครัวที่จะทำ ซึ่งเรื่องราวแบบนี้ก็กลายเป็นสินค้าให้สาธารณชนบริโภคไปแล้ว แต่รูปถ่ายภายในบ้านสองภาพนั้นดูไม่เหมือนที่เคยเห็นในสื่อใดๆ ที่ดาราเรียลลิตี้ทีวีคนนี้เคยเผยแพร่มาก่อนเลย
_
The house’s interiors are perfectly empty, pristine spaces unsullied by a single painting, decoration, or loose piece of furniture. They’re entirely beige monochrome. You can only tell the difference between floor, wall, or door by the gradients of shadow. (In that way they resemble a series by the photographer Hiroshi Sugimoto.) Kim Kardashian, a symbol of American excess in all its forms, who has enough money to buy literally anything she wants, instead chooses nothing—and brags about it on social media. Kim described the style to Vogue as “minimal monastery.”
การตกแต่งภายในบ้านนั้น โล่งได้ใจ ความบริสุทธิ์ของสเปซที่ไม่ถูกปนเปื้อนไปด้วยสี การตกแต่ง หรือเครื่องเรือนใดๆ เป็นสีเบจสีเดียวทั้งหมด คุณสามารถบอกความแตกต่างระหว่างพื้น ผนัง หรือประตูได้ด้วยเงาเท่านั้น (ด้วยวิธีเลียนแบบการถ่ายภาพชุดของช่างภาพฮิโรชิ ซุกิโมโตะ) คิม คาดาเชียน ตัวแทนความเป็นอเมริกาในทุกรูปแบบ ผู้ซึ่งมีเงินมากพอที่จะซื้อทุกอย่างที่นางอยากได้ ได้เลือกที่จะไม่มีอะไรเลย - และไปโม้บนสื่อโซเชียลมีเดีย คิมบรรยายรูปแบบการออกแบบนั้นกับนิตยสารโวค ว่าเป็น “วิหารแห่งมินิมอล”
_
Such aggressive austerity was shocking. “Looks like a rich mental asylum,” one person tweeted back. “Pls put some things in ur house it freaks me out,” wrote another. There were photoshops of different possible decorating schemes, adding in kitschy objects to break up the vacuum.
ลักษณะสมถะที่ชัดเจนนั้นน่าตกใจมาก “เหมือนโรงพยายาลจิตเวชของคนรวย” มีคนหนึ่งทวีตตอบไป “ช่วยใส่อะไรเข้าไปในบ้านสักอย่างได้มั้ย ฉันรู้สึกสยองสุดๆ เลย” จากทวีตอีกอัน มีหลายคนเอาไปตัดต่อภาพให้มีการตกแต่งในหลายๆ แบบที่จะเป็นไปได้ เพิ่มของเพี้ยนๆ ลงไปบนที่ว่างๆ
_
But this isn’t just a Marie Kondo cleaning binge gone out of control. Kardashian minimalism is ultimately a matter of taste. The emptiness is intentional, more aspirational even than owning expensive objects. It’s as if the measurement of riches is not what you can buy but what you can leave out. Not that putting nothing on the walls was cheap — the mansion interiors were a collaboration between West and the spartan architect and designer Axel Vervoordt.
แต่นี่ไม่ใช่แค่ว่าเป็นเรื่องบ้าการจัดบ้านแบบ มาริเอะ คอนโดะ มากเกินไป (นางเป็นคนที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับการแนะนำการจัดบ้านให้โล่งสะอาด เลยโดนผู้เขียนเรื่องนี้เอามาแซวเล่น) ลักษณะมินิมอลของคาดาเชียนเป็นเรื่องเกี่ยวกับรสนิยมล้วนๆ ความว่างเปล่าที่เห็นเป็นความตั้งใจ ตั้งใจที่ยิ่งกว่าการมีทรัพย์สินราคาแพง ราวกับว่าการประเมินค่าความร่ำรวยไม่ได้อยู่ที่อะไรที่คุณหาซื้อได้ แต่คืออะไรที่คุณทิ้งได้ ไม่ใช่ว่าการไม่ติดอะไรบนผนังคือจน - การตกแต่งภายในคฤหาสน์คือการผสมผสานระหว่างความเป็นเวสต์ กับ สถาปนิกและนักออกแบบชาวสปาตัน แอกเซล เวอวูดท์
_
To figure out how the aesthetic of emptiness became so popular as a symbol of wealth instead of actual simplicity, you have to go back through the 20th century, as I did when researching my book The Longing for Less: Living With Minimalism. It was born through the modernism of the German Bauhaus, where architects and designers began to use industrial materials like glass and steel to create domestic spaces inspired by hospitals and sanatoria.
การคิดให้ออกว่าความงามของความว่างเปล่ากลายมาได้รับความนิยมในฐานะสัญลักษณ์ของความร่ำรวยแทนความเรียบง่ายจริงๆ ต้องย้อนกลับไปที่ศตวรรษที่ 20 อย่างที่ผมทำตอนที่ค้นคว้าเพื่อเขียนหนังสือ The Longing for Less: Living With Minimalism มันเริ่มต้นจากสถาปัตยกรรมโมเดิร์นของอาคารบาวเฮาส์เยอรมัน (the German Bauhaus) สถานที่ซึ่งเหล่าสถาปนิกและนักออกแบบทั้งหลายเริ่มใช้วัสดุอุตสาหกรรมอย่างแก้วและเหล็ก สรรสร้างสเปซสำหรับอยู่อาศัย โดยได้รับแรงบรรดาลใจจากโรงพยาบาลและสถานพักฟื้น
_
In 1926 the architect Hannes Meyer designed a spare environment, the “Co-Op. Interieur,” which would provide everything the utopian human of the future might need: a folding chair, a fabric pallet for a bed, and a gramophone on a stool in the corner. It was anti-consumerist and anti-materialist, according to Meyer: Prestige resides “in the attitude of the house-owner and not on the wall of a room!”
ในปี 1926 (พ.ศ. 2469) สถาปนิกฮานส์ เมเยอร์ ได้ออกแบบสภาพแวดล้อมที่สงวนไว้ (spare environment) ในหนังสือชื่อ “Co-Op. Interieur” ซึ่งแจกแจงลักษณะตามอุดมคติที่คนในอนาคตอาจต้องการอย่าง เก้าอี้พับ เตียงผ้าใบ และเครื่องเล่นแผ่นเสียงบนโต๊ะที่มุมห้อง เป็นส่วนเดียวกับลัทธิต่อต้านบริโภคนิยมและลัทธิต่อต้านวัตถุนิยมอย่างที่เมเยอร์ยกย่องว่า “ตามทัศนคติของเจ้าของบ้านและไม่ใช่บนผนังในห้อง!”
_
In the 1930s, Philip Johnson imported Bauhaus aesthetics to the United States as an early curator at the Museum of Modern Art, filling his Manhattan apartment with skeletal furniture made of metal tubing and leather. He popularized architects like Mies van der Rohe, who had fled the Nazis in Germany for New York and Chicago.
ในช่วงปี 1930 ฟิลลิป จอห์นสัน นำวิถีความงามของบาวเฮาส์เข้ามาในสหรัฐอเมริกาในฐานะภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์ศิลปะโมเดิร์น ด้วยการตกแต่งอพาทเมนต์ของเขาในแมนฮัตตันด้วยเครื่องเรือนที่ดูราวกับโครงกระดูกทำด้วยท่อโลหะและแผ่นหนัง เขาช่วยสร้างให้สถาปนิกหลายๆ คน อย่างมีส แวน เดอร์ โรห์ ผู้ซึ่งหนีนาซีจากเยอรมันมานิวยอร์คและชิคาโก ได้รับความนิยม
_
Johnson’s own Glass House, built in 1949 in New Canaan, Connecticut, might be patient zero of fancily empty architecture. There are no interior barriers, only four walls of floor-to-ceiling glass. The scant furniture is provided by Mies, along with a standing cabinet that hides the bed on one side of the rectangle. “Comfort is not one of my interests,” Johnson said later in life. “You can feel comfortable in any environment that's beautiful.” The line might as well apply to the superficial elegance of Kardashian’s mansion, which seems to have more places to take a selfie than sit down.
จอห์นสันเป็นเจ้าของ Glass House ซึ่งสร้างในปี 1949 (พ.ศ. 2492) ที่นิวคานาน รัฐคอนเนคติกัต ซึ่งอาจเป็นสถาปัตยกรรมหลังแรกของผู้คลั่งไคล้ความว่างเปล่า อาคารไม่มีสิ่งตกแต่งภายในกีดขวางเลย มีเพียงผนังกระจกจากพื้นถึงเพดานล้อมอยู่สี่ด้าน เครื่องเรือนที่มีอยู่น้อยนิดที่ มีส หามาใส่ พร้อมกับตู้สูงที่ซ่อนเตียงไว้อีกฝั่งหนึ่งของห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า “ความสะดวกสบายไม่ใช่หนึ่งในสิ่งที่ผมสนใจ” จอห์นสันกล่าวในช่วงปลายของชีวิต “คุณสามารถรู้สึกสบายได้ในสภาพแวดล้อมทุกแบบที่สวยงาม” ประโยคที่อาจเป็นสิ่งที่ถูกนำมาตอบเปลือกแห่งความหรูหราของคฤหาสน์คาดาเชียน ซึ่งดูเหมือนจะมีสินทรัพย์หลายๆ แห่งไว้เซลฟี่มากกว่าใช้งาน
_
We call spaces like these “minimalist,” but the term minimalism was originally applied only to visual art. In 1960s Manhattan, artists adopted industrial materials and installed them in galleries as their work — like Donald Judd’s aluminum boxes or Dan Flavin’s fluorescent light fixtures. In order to accommodate these pieces, gallery spaces grew larger and emptier: the blank space was a symbolic reminder, like a 19th-century gilt frame, that these objects were art, not junk.
เราเรียกสเปซแบบนี้ว่า “มินิมอลสิซ” แต่คำจำกัดความของมินิมอลนั้นมีจุดกำเนิดจากการถูกนำไปใช้ในงานทัศนศิลป์ ในแมนฮัตตันราวปี 1960 ศิลปินหลายๆ คนนำวัสดุหลายๆอย่างที่เกิดจากอุตสาหกรรมและติดตั้งไว้ในแกลอรีในฐานะงานศิลป์ของพวกเขา - อย่างงานกล่องอลูมิเนียมของโดนัล จัดด์ หรืองานติดตั้งหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ของแดน ฟลาวิน เพื่อที่จะสามารถให้ชิ้นงานเหล่านี้จัดแสดงได้ สเปซของแกลอรีจึงต้องใหญ่และกว้างขึ้น: พื้นที่ว่างเหล่านี้เหมือนเป็นสัญลักษณ์ที่ทำให้นึกถึง กรอบรูปสีทองในศตวรรษที่ 19 ทำให้รู้ว่าของที่มาจัดแสดงเหล่านี้คือศิลปะ ไม่ใช่ขยะ
_
The artist and critic Brian O’Doherty called the gallery spaces out as “white cubes.” Over the following decades, the white-cube aesthetic made its way into urban lofts, upscale apartments, and now, finally, suburban mansions, thanks to the work of architects like Richard Meier, John Pawson, and Vervoordt. Our homes are art galleries, which might sound good, but ends up inhuman and uncomfortable.
ศิลปินและนักวิจารณ์ ไบรอัน โอโดเออตี้ เรียกสเปซของแกลอรีว่า ลูกบาศก์สีขาว (white cubes) ในทศวรรษถัดมา ความงามของลูกบาศก์ขาวทำให้มันกลายมาเป็นสไตล์การออกแบบที่เรียกว่า ลอฟต์ ขยายขนาดอพาร์ทเม้นต์ และตอนนี้ ที่สุดแล้ว กลายมาเป็นคฤหาสน์ชานเมือง ด้วยผลงานของสถาปนิกอย่างริชาร์ด ไมเออร์, จอห์น พาวสัน และเวอวูดท์ บ้านของเรากลายเป็นแกลอรีศิลปะ ซึ่งอาจฟังดูดี แต่สุดท้ายแล้วก็ดูดิบเถื่อนและไร้ความสบาย
_
It’s not as clean and pure as it looks. “The white wall’s apparent neutrality is an illusion,” O’Doherty wrote in 1976. It subsumes “commerce and esthetics, artist and audience, ethics and expediency. It is in the image of the society that supports it, so it is a perfect surface off which to bounce our paranoias.” In other words, minimalism presents the illusion of intellectual simplicity — morally good, anti-consumerist — while being just as complicit in the problems of capitalism as anything else. Empty interiors often end up only emphasizing what’s left over as more valuable, more desirable.
มันไม่ได้สะอาดและบริสุทธิ์อย่างที่มันดูเป็นอย่างนั้น “ผนังสีขาวที่ดูกลางๆ เป็นแค่ภาพลวงตา” โอโดเออตี้เขียนไว้ในปี 1976 (พ.ศ. 2519) บรรยายว่า “การพาณิชย์กับความงาม ศิลปินกับผู้ชม จริยธรรมกับความมักง่าย อยู่ในภาพสะท้อนของสังคมที่เกื้อหนุนพวกมัน มันจึงเหมือนเป็นการถอดเปลือกที่สมบูรณ์แบบที่กระตุ้นเหล่าความวิตกกังวลของพวกเรา” ในอีกแง่หนึ่ง มินิมอลลิซึมได้แสดงภาพของจิตที่เรียบง่าย - สินค้าที่มีศีลธรรม ลัทธิต่อต้านบริโภคนิยม - ในขณะที่ก็เป็นเพียงแค่ส่วนเสริมหนึ่งจากปัญหาทุนนิยม การออกแบบภายในที่ว่างโล่งสุดท้ายแล้วมักจะเป็นการเน้นย้ำถึงสิ่งที่เหลือไว้ให้เห็นว่ามีค่ายิ่งกว่า น่าปรารถนามากกว่า
_
It’s easy to compare the Kardashian-West residence to another fan of interior decorating, Donald Trump. Trump’s gold-covered, all-over ornateness, the cliche of wealth since Versailles, looks like the exact opposite of minimalism. Yet when minimalism becomes as extreme as it is in the Kardashian-West case, it’s equally alienating because it’s equally ridiculous. And in my opinion, they’re both bad taste.
เป็นเรื่องง่ายที่จะเปรียบเทียบบ้านของ คาดาเชียน-เวสต์ กับคนอื่นๆ ที่ชื่นชอบการตกแต่งภายใน อย่าง โดนัล ทรัมป์ การตกแต่งที่เคลือบทองไปทุกองค์ประกอบของทรัมป์ ความร่ำรวยในรูปแบบที่น่าเบื่อยังกับวังแวซายส์ เป็นสิ่งที่ดูตรงกันข้ามกับมินิมอลลิซึม และเมื่อมินิมอลลิซึมมาไกลถึงขนาดอยู่ในบ้านของคาดาเชียน-เวสต์ ก็เป็นความขัดแย้งมากเพราะมันตลก และในความเห็นของผม ก็เป็นรสนิยมที่แย่ทั้งคู่
บทความต้นฉบับ
monastery = วัด
austerity = n. ความสมถะ, ความมัธยัสถ์, ความสมถะมาก, ความมีวินัยจัด
asylum = (n) ที่พักอาศัย,ที่ลี้ภัย,โรงพยาบาลบ้า
kitschy = art, objects, or design considered to be in poor taste
sanatoria = n. โรงพยาบาลสำหรับผู้เป็นโรคเรื้อรัง (เช่นวัณโรคหรือโรคจิต) ,สถานพักฟื้นของผู้ป่วย
curator = ผู้พิทักษ์, ผู้ปกครองผู้เยาว์
patient zero = ผู้ติดเชื้อรายแรก
subsume = (vt) จัดหมวดหมู่,รวมพวก,พินิจพิเคราะห์
expediency = (n) ความเหมาะสม,ความสะดวก,ความได้เปรียบ,ความง่าย
complicit = การสมรู้ร่วมคิด
cliche = ซ้ำ ๆ ซาก ๆ น่าเบื่อ, เก่าคร่ำครึ
Comentarios