เมืองและสถาปัตยกรรมตอบสนองต่อไวรัสโคโรนาอู่ฮั่นอย่างไร

How Cities and Architecture Respond to the Wuhan Coronavirus

Written by Zaheer Allam, 1 February 2020

เขียนโดย Zaheer Allam 1 กุมภาพันธ์ 2563 แปลโดย BenVatanya

Does the Wuhan Coronavirus concern us? Yes, it does. Beyond the rush for health cures, cities are seen to react by using both architecture and urban strategic planning as tools for the virus’ containment, shattering our notions of city and resilience planning.

เรากังวลเรื่องไวรัสโคโรนาเมืองอู่ฮั่นกันมั้ย? ใช่สิ นอกเหนือจากการเร่งหาวิธีรักษา เมืองได้ตอบสนองโดยการใช้วิธีทั้ง การวางผังสถาปัตยกรรมและผังเมือง ให้เป็นเครื่องมือในการกักกันไวรัส ล้างความเชื่อของเราเกี่ยวกับเมือง และการวางแผนตั้งรับภัยพิบัติ

_

What do we need to know about Coronaviruses? They are not new. First identified in the 1960s, they are common in both humans and animals, and while some of them are not dangerous, others are extremely serious. In 2003, the Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) outbreak was responsible for a death toll of 774, the Middle East Respiratory Syndrome (MERS) in 2012 was accountable for 282 dead, and the most recent one — the Wuhan Coronavirus (technically known as the 2019-nCoV) — is alarming in view of its rapidly rising number of suspected cases and death. Coronaviruses are classified as ‘zoonotic diseases’, meaning they can spread to people from animals. Just like in the case of SARS, and the Wuhan Coronavirus outbreak, bats were the original carriers. The bats then transmitted the virus to other animals, which then transmitted it to humans.

เรารู้อะไรบ้างเกี่ยวกับไวรัสโคโรนา? นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ ตอนที่พบครั้งแรกในราวปี 1960 เป็นไวรัสทั่วๆ ไปที่พบทั้งในคนและสัตว์ และในขณะที่บางชนิดไม่ได้เป็นอันตราย บางชนิดกลับอันตรายสุดๆ ในปี 2003 การระบาดของโรคระบบทางเดินหายใจเฉียบพลันร้ายแรง (ซาร์ส) ได้คร่าชีวิตผู้คนไป 774 ราย โรคทางเดินหายใจตะวันออกกลาง (เมอร์ส) เป็นตัวการให้ผู้คนเสียชีวิต 282 คนในปี 2012 และล่าสุด - ไวรัสโคโรนาอู่ฮั่น (รู้จักในชื่อ 2019-nCoV) - ได้ส่งสัญญาณเตือนในด้านการเพิ่มขึ้นของตัวเลขผู้ต้องสงสัยติดเชื้อและผู้เสียชีวิตที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไวรัสโคโรนาจัดเป็นโรคติดต่อจากสัตว์ (zoonotic diseases) หมายถึงไวรัสสามารถแพร่ถึงคนได้จากสัตว์ต่างๆ เช่นเดียวกับในกรณีของซาร์ส การระบาดของไวรัสโคโรนาอู่ฮั่นนั้น มีค้างคาวเป็นพาหะเริ่มแรก ค้างคาวส่งต่อเชื้อไวรัสสู่สัตว์อื่นซึ่งส่งผ่านมาสู่คนอื่นทอดหนึ่ง

_

Observing the evolution of the outbreak reveals fascinating insights into how cities (both in China and overseas) are responding to the crisis. Since the reported outbreak on the 9th of January by the World Health Organisation (WHO), the Wuhan meat market, where the coronavirus originated, was closed and invaded by people in hazmat suits. Two weeks later the city of Wuhan was placed on lockdown, and rapidly after, the zone expanded to 15 cities (including Shanghai’s Disneyland). In total, 56 million people were physically cut from the outer world with public transportation disabled and roads closed, during the Chinese Lunar New Year. To put this in perspective, 209 countries have a population of less than 56 million!

การศึกษาพัฒนาการของการระบาดเผยให้เข้าใจได้อย่างน่าอัศจรรย์ว่าเมือง (ทั้งจีนและต่างประเทศ) ตอบสนองต่อวิกฤตการณ์นี้อย่างไร ตั้งแต่ WHO รายงานเรื่องการระบาดในวันที่ 9 มกราคม ตลาดเนื้อของอู่ฮั่นซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของไวรัสโคโรนา ถูกปิดและควบคุมโดยกลุ่มคนในชุดป้องกันเต็มตัว สองสัปดาห์หลังจากนั้น เมืองอู่ฮั่นทั้งเมืองก็ถูกปิด และขยายขอบเขตควบคุมไปยังอีก 15 เมืองในทันที (ซึ่งรวมถึงเซี่ยงไฮ้ดิสนีย์แลนด์ด้วย) สรุปแล้ว กว่า 56 ล้านคนถูกปิดกั้นในทางกายภาพออกจากโลกภายนอกโดยการหยุดให้บริการขนส่งสาธารณะและปิดถนนในช่วงตรุษจีน ถ้าให้เปรียบเทียบง่ายๆ 209 ประเทศในโลกเราเนี่ย มีประชากรน้อยกว่า 56 ล้านคนอะ!

_

How do communities react to this? Interestingly, there are two reported sides of this, where residents are collectively chanting slogans from balconies to keep their moods up, contrasting with the scenes of desolation which reigns in the now ghost cities, and the impromptu acts by civilians to create secluded inner free-virus zones. In a report by SkyNews, structural measures in the form of makeshift brickwalls are seen to emerge in an attempt to prevent outsiders from accessing selected areas in the city. Those are accompanied by signs saying: ‘No Outsiders Allowed’, and by volunteer health checkpoints. Residents are not doing this on governmental orders, but in a bid to prevent their communities from the risks of the virus outbreak. A natural urge of bunkering to further seclude from the city is observed. But what does this mean for residents?

แล้วชุมชนตอบสนองต่อเรื่องนี้ยังไง? น่าสนใจมาก มีรายงานเรื่องนี้จากทั้งสองฝั่ง ที่ซึ่งผู้อยู่อาศัยตะโกนคำพูดดีๆ จากระเบียงเพื่อให้กำลังใจตัวเอง ตรงข้ามกับภาพความเวิ้งว้างของอาณาจักรร้างแห่งใหม่ และพฤติกรรมของชาวเมืองที่สร้างพื้นที่ปลอดไวรัสขึ้นมาโดยไม่ได้วางแผนไว้ รายงานจาก SkyNews ระบุว่า มาตรการที่ใช้สิ่งก่อสร้างในรูปของการสร้างกำแพงอิฐชั่วคราวปรากฎขึ้นเพื่อป้องกันบุคคลภายนอกเข้ามาภายในพื้นที่ที่กำหนดไว้ภายในเมือง ซึ่งนั่นมาพร้อมกับป้ายข้อความระบุ “บุคคลภายนอกห้ามเข้า” และจุดคัดกรองด้านสุขภาพของเหล่าอาสาสมัคร พลเมืองไม่ได้ทำสิ่งเหล่านั้นตามคำสั่งของรัฐบาล แต่เพื่อป้องกันชุมชนของพวกเขาจากความเสี่ยงแม้เพียงเล็กน้อยจากการระบาดของไวรัส ความปรารถนาโดยธรรมชาติในการกันตัวเองออกจากเมืองนั่นเข้าใจได้ แต่นี่หมายถึงอะไรสำหรับพลเมือง?

_

Bunkering in homes, in this context, for long periods of time tests car-dependent cities as residents go out only for grocery shopping. This is problematic as some roads are closed and large groups of people are made to converge to singular points for shopping due to centralised planning ideologies. The lessons of Nikos Salingaros (Professor and ArchDaily contributor) and of Carlos Moreno (currently pursuing the ’15-minutes city’) are valuable here as we understand that centralised planning may lead in this case to increased chances of virus infections. Decentralisation in this case not only reduces automobile dependency by removing the need for the car altogether but also provides community resilience as smaller communities can still function if they decide to disconnect from the larger city.

การที่ต้องกันตัวเองไว้ในบ้านเป็นระยะเวลานาน ในบริบทนี้ ได้ทดสอบเมืองที่ต้องพึ่งพาแต่รถยนต์ ในขณะที่พลเมืองที่จะออกจากบ้านโดยมีจุดประสงค์เพียงเพื่อไปซื้อของกินของใช้ กลายปัญหาเมื่อถนนบางสายถูกปิดและกลุ่มคนส่วนใหญ่ต้องเดินทางเข้าไปซื้อของ ณ จุดๆ เดียว ตามแนวคิดการวางผังแบบรวมศูนย์ (centralised) บทเรียนจากนิโก้ ซาลิงกาโร (ศาสตราจารย์และผู้อุปถัมป์ ArchDaily) และ คาร์โล โมเรโน (เจ้าของแนวคิด เมือง 15 นาที) มีค่าขึ้นมาทันทีในตอนนี้ เมื่อเราเขาใจแล้วว่าการออกแบบเมืองแบบรวมศูนย์อาจนำไปสู่ปัญหาการเพิ่มโอกาสในการติดเชื้อไวรัสมากขึ้นได้ การกระจายศูนย์กลาง (Decentralisation) ในที่นี้ไม่เพียงลดการพึ่งพารถยนต์ในขณะเดียวกันยังเป็นการเตรียมพร้อมตั้งรับภาวะต่างๆ ของชุมชน เมื่อชุมชนขนาดเล็กยังคงสามารถดำเนินกิจกรรมต่อไปได้ถ้าตั้งใจตัดขาดจากเมืองใหญ่

_

From construction and architectural standpoint, China does not disappoint with incredible resources invested to support its health needs. The construction of a 1,000 bed hospital started with a completion deadline of only 6 days (expected completion 3 Feb). Following this, an additional one was announced to house 1,300 beds, with a completion deadline of 15 days. Meanwhile, buildings are being renovated in record times to house the increasing number of patients, currently lining up in hospital wards. The situation is so bad that doctors have been reported to wear diapers so as not to waste time with toilet breaks. The demand for ultra-rapid construction surge, and architectural sustainability issues are put aside in favour of human survival.

จากมุมมองทางด้านการก่อสร้างและสถาปัตยกรรม เมืองจีนไม่ทำให้ผิดหวังเลยในการลงทุนทรัพยากรเพื่อเสริมความต้องการด้านสาธารณสุข การก่อสร้างโรงพยาบาลขนาด 1,000 เตียง เริ่มจากการถูกกำหนดให้ก่อสร้างแล้วเสร็จใน 6 วัน (คาดว่าเสร็จในวันที่ 3 ก.พ.) หลังจากนี้ จีนประกาศว่าจะสร้างส่วนขยายเพื่อรองรับอีก 1,300 เตียง ด้วยกำหนดการก่อสร้างแล้วเสร็จใน 15 วัน ในขณะเดียวกัน อาคารอีกหลายหลังถูกรีโนเวทอย่างรวดเร็วเพื่อรองรับจำนวนผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้น ที่ปัจจุบันนี้ต่อคิวยาวอยู่ในโรงพยาบาล (หมายถึงผู้ป่วยรอรักษาอีกเยอะ) สถานการณ์แย่ถึงขนาดที่มีรายงานว่า หมอต้องใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียเวลารักษาไปเข้าห้องน้ำ ความต้องการการก่อสร้างที่เร็วอย่างยิ่งยวดเพิ่มขึ้น และเรื่องสถาปัตยกรรมยั่งยืนก็ถูกพับไปเพื่อความอยู่รอดของมนุษย์

_

The urban economy is expected to take a toll, and this cannot be disregarded as cities contribute more than 80% to global GDP. From the SARS outbreak, an estimated economic impact of US$ 12-18 billion resulting from the tourism, travel and retail sales industries alone. The Zika virus outbreak on its end is estimated to have costed local economies in affected areas between US$ 7-18 billion, while the Ebola virus caused an estimated loss of US$2.2 billion in the GDP of three economies (Guinea, Liberia and Sierra Leone) in 2015 alone. As it is too early to compute the foresee the economic impact of the Wuhan Coronavirus on the 15 cities and the resulted impacts on the Chinese economy, resilience planning is expected to be reviewed to ensure that urban economic functions continue, even if at reduced paces, in future outbreaks.

คาดได้ว่าเศรษฐกิจของเมืองมีผลกระทบแน่ และนี่ไม่อาจมองข้ามไปได้เลย ในฐานะที่เป็นเมืองที่ส่งผลต่อ 80% ของ GDP โลก ตั้งแต่ตอนที่โรคซาร์สระบาด มีการประเมินว่าเศรษฐกิจได้รับผลกระทบ 12-18 พันล้านเหรียญสหรัฐจากการท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมค้าปลีก ตอนสิ้นสุดการระบาดของไวรัสซิกาได้ส่งผลให้เศรษฐกิจในท้องถิ่นที่ได้รับผลกระทบราวๆ 7-18 พันล้านเหรียญสหรัฐ ในขณะที่ไวรัสอีโบลาเป็นสาเหตุให้ประเมินความสูญเสียทางเศรษฐกิจต่อ GDP ในสามประเทศ (กินี ไลเบเรีย และเซียราเลออน) ถึง 2.2 พันล้านเหรียญสหรัฐคิดแค่เฉพาะในปี 2015 ถึงจะเร็วไปที่จะคาดการณ์ผลกระทบทางเศรษฐกิจจากไวรัสโคโรนาอู่ฮั่นใน 15 เมืองและผลกระทบต่อเศรษฐกิจจีน การวางแผนตั้งรับภัยพิบัติถูกคาดหวังว่าจะถูกนำมาประเมินเพื่อสร้างความมั่นใจให้ระบบเศรษฐกิจเดินหน้าได้ถ้าจะต้องชะลอตัวตอนที่เกิดการระบาดอีกในอนาคต

_

Having big tech on our side can help, as our cities are increasingly becoming a playground for ICT corporations due to the rising popularity of Smart Cities, where the IoT market is expected to explode to reach 20 billion this year (2020) and 41 billion in 2025. This wealth of data is coined as being the new gold rush, but -besides privacy concerns, there are criticisms that its use is mainly limited by large ICT corporations for monetary gain; hence limiting data-communication between smart city devices and across systems. This segmented data approach negates the efficiency that such concepts prone, where datasets could be processed through Artificial Intelligence (AI) tools. However, even with limited datasets, the coronavirus outbreak was managed to be detected 9 days earlier by a Canadian AI algorithm. However, more precise readings can be obtained through larger datasets by ensuring that protocols on data sharing are calibrated to remove all hurdles appertaining to sharing of information and for this, there is a need for standardization of protocols between smart city operators and device manufacturers.

การมีเทคโนโลยีใหญ่ๆ อยู่ข้างเรานั้นช่วยได้ เมื่อเมืองได้ขยายตัวเป็นฐานของเหล่าบริษัท ICT จากความต้องการเมืองอัจฉริยะที่เพิ่มขึ้น ที่ซึ่งตลาด IoT ถูกคาดการณ์ว่าจะเติบโตถึง 2 หมื่นล้านในปีนี้ และถึง 4 หมื่น 1 พันล้านในปี 2025 ความมั่งคั่งด้านข้อมูลได้สร้างจุดเริ่มต้นของยุคแห่งความมั่งคั่งรูปแบบใหม่ แต่ในขณะเดียวกันก็มีความกังวลในเรื่องของความเป็นส่วนตัว มีคำวิจารณ์ว่าส่วนมากการใช้งานข้อมูลเหล่านั้นถูกจำกัดอยู่ในกลุ่มบริษัท ICT ขนาดใหญ่เพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ ในขณะที่การแลกเปลี่ยนข้อมูลข้ามอุปกรณ์และข้ามระบบถูกจำกัด วิธีการที่ดำเนินการจัดการเกี่ยวกับข้อมูลข้างต้นทำให้แนวคิดเรื่องข้อมูลไร้ประสิทธิภาพ ขณะที่ชุดข้อมูลนั้นสามารถดำเนินการได้ผ่านเครื่องมือปัญญาประดิษฐ์ หรือ AI อย่างไรก็ตาม แม้ด้วยชุดข้อมูลที่จำกัดอย่างที่สุด การแพร่ระบาดของไวรัสโคโรนาก็ยังถูกพบล่วงหน้า 9 วันโดย AI algorithm ของชาวแคนาดา อย่างไรก็ตาม การอ่านค่าจะยิ่งแม่นยำยิ่งขึ้นผ่านชุดข้อมูลที่มีขนาดใหญ่กว่า เสริมความมั่นใจในข้อมูลด้วยการจัดระเบียบวิธีส่งผ่านข้อมูลเพื่อขจัดปัญหาทั้งหมดของการส่งข้อมูล และนั่นทำให้จำเป็นต้องสร้างระเบียบวิธีระหว่างผู้ให้บริการเมืองอัจฉริยะและผู้ผลิตอุปกรณ์ให้เป็นมาตรฐาน

_

What’s next, as the world observes closely this pandemic, is the need for increased discussions between various stakeholders, expanding it the health sphere to others; include Architectural and Urban organisations, like the International Union of Architects (UIA), the International Society of City and Regional Planners (ISOCARP), and others alongside big ICT corporations. Discussions on the future of cities, in our current urbanized world, can only have sustainable outcomes if all actors understanding, or set to understand, the intricate relationships between the various urban dimensions -including social ones, are present. On this, design professionals need to voice out. It is important we contribute to the discussion, as we are witnessing a global catastrophe. As problem solvers, we can collaboratively work towards the study of how to provide higher liveability in those Chinese cities and in others, in less developed economies, should the virus spread further in the weeks to come.

สิ่งต่อไป ในเมื่อโลกจับตาการระบาดนี้อยู่อย่างใกล้ชิด คือความต้องการการถกปัญหาร่วมกันระหว่างผู้เกี่ยวข้องหลายส่วนมากขึ้น ขยายจากแวดวงสาธารณสุขไปยังกลุ่มอื่นๆ รวมถึงองกรณ์ต่างๆ ด้านสถาปัตยกรรมและการผังเมือง เช่น the International Union of Architects (UIA), the International Society of City and Regional Planners (ISOCARP) และแวดวงอื่นควบคู่ไปกับบริษัท ICT การถกกันในเรื่องอนาคตของเมืองในโลกทุกวันนี้ สามารถมีผลลัพธ์อย่างยั่งยืนได้ เพียงแค่ความเข้าใจของทุกฝ่ายถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างมิติที่หลากหลายของเมืองรวมถึงด้านสังคมเกิดขึ้น ในเรื่องนี้ ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบทั้งหลายต้องแสดงออก สำคัญมากๆ ที่เราจะต้องเริ่มพูดคุยกันในฐานะที่เราเป็นสักขีพยานถึงความหายนะบนโลก ในฐานะผู้ที่ต้องหาทางออก เราสามารถร่วมมือกันศึกษาวิธีการมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นในเมืองเหล่านั้นของจีน และเมืองอื่นๆ ที่มีความเจริญทางเศรษฐกิจน้อยกว่าที่มีแนวโน้มว่าจะมีการระบาดของไวรัสในสัปดาห์ถัดๆ ไป

---

ข่าวต้นฉบับ https://www.archdaily.com/…/how-cities-and-architecture-res…